Bir vakit gelecek ki,
Kendi kapının önüne gelecek,
Aynanda gördüğün kendini
Büyük bir coşkuyla selamlayacak
Ve onun konukseverliğine
Gülümseyerek karşılık vereceksin.
Derek Walcott (Afrika kökenli Avrupalı şair, 1992’de Nobel Edebiyat ödülünü aldı.)
Walcott’un bu şiirini okuduğunuzda eminim sizler de benim gibi bir burukluk hissedeceksiniz. Hep başkalarına sevgimizi, anlayışımızı ve saygımızı hoyratça verdik. Hep başkalarından bize sevgi, anlayış ve saygı göstermelerini bekledik. Bu güzellikleri hiç kendimize göstermedik. İşte bu yüzden bu şiiri okuduğumda burukluk yaşadım.
Ruhunuzu en son ne zaman sarmaladınız? Hiçbir zaman dediğinizi duyar gibiyim. O zaman bu hayatta en büyük yanlışı ve haksızlığı kendimize yapmışız.
Bir kış günü sokakta soğuktan üşümüş, titreyen kediyi şefkatle kollarımızın arasını alıp, sevdiğimiz gibi kaç kere ruhumuzu şefkatle sarıp, sarmaladık?
Kendine merhamet, merhametin ilk adımlarından birisi olmalı. Kendi nefsimize karşı kıyıcı olmamalıyız. Bazen kendini kınayan nefsi de çok abartıyoruz. Kendimizle ilgili hiçbir şeyi beğenmiyoruz. En ağır kamçıları kendimize vuruyoruz. Kendimizi sürekli kınamak, bizi gidebileceğimiz mesafeden de alıkoyar. İnsanın öncelikle kusurlarını kabullenerek hayata başlaması gerekir. Hiçbirimiz hayata mükemmel insanlar olarak doğmuyoruz. Bazı genetik olarak taşıdığımız yatkınlıklar var. Çevremizin imkân verip vermediği durumlar var. Biz murat etmek ile mükellefiz. Biz bazı şeyleri isteriz Cenabı Hak bize verir ya da vermez. Bütün bunlara rağmen ama gayret göstermek ile mükellefiz. Önümüzde ne kadar engeller olursa olsun o yolu sonuna kadar yürümeye azmetmemiz lazım. Bizim yargılanacağımız şey o gayrettir. Bizim o yolu tamamlamamız ya da tamamlamamız değildir. Biz toprağa tohum atmak ile mükellefiz. Yeşertecek olan Cenabı Hak’tır. Her insan kendi kusurları ile biriciktir. Bizi biz yapan şeylerden bir tanesi de kusurlarımızdır, eksikliklerimizdir. Onları yol boyunca fark etmemiz, onlarla karşılaşmamız, onları gidermemiz, ondan sonra başka kusurlarla karşılaşmamız biraz insanın keşfetme yolculuğudur hayat. Tekâmül yolculuğudur. Kendimizi ne kadar keşfedersek, kendimizle ne kadar yüzleşirsek, kör noktalarımızı ne kadar görmeye başlarsak o kadar tekâmül ederiz. (Prof. Dr. Kemal Sayar)
Şimdiye kadar belki de öz şefkati yanlış anladık. Bu nedenle kendimize şefkat göstermedik. Öz şefkat; benmerkezcilik değil, kendine acımak ya da bir zayıflık göstergesi değil. Kendimizi tercih edip diğerlerini unutmak hiç değil. Yapmış olduğumuz yanlışlarda, hatalarda kendimize karşı affedici olabilmeliyiz.
Uçak seyahatlerinde yolculuk başlamadan önce acil durumlar ile ilgili çeşitli anonslar yapılır. Hava basıncı düştüğünde veya benzeri herhangi bir acil durumda sizden otomatik açılan maskeleri önce kendinize takmanız daha sonra çocuğunuz veya yanınızda yardıma ihtiyacı olan kişiye yardım ediniz şeklinde bir duyuru yapılır. Dikkat ettiyseniz duyuruda ilk önce kendi oksijen maskenizi takmanız istenir. Uçaktaki basınç düştüğünde ilk olarak kendi maskenizi takmayıp başkasına yardım etmeye yeltenirseniz yanınızdaki kişiye yardım edemeden siz nefes alamamaya başlarsınız.
Kısacası önceliği kendine vermek, kendi mutluluğunu düşünmek, kendine öz şefkat ile yaklaşmak bencillik değildir. Önce kendine maskeni takarsın ki nefes alıp başkalarına yardım edebilesin.
Sizin en iyi dostunuzun kendiniz olması dileğiyle sağlıcakla kalın.
