Rahmetli babam, ‘ölümü aklınızdan çıkarmayınız’ derdi!
“Ölümü düşünmek” insanı hayata daha sağlıklı bağlar!
Ölümü düşünen, ‘gönül gözleriyle’ kâinatı okur!
Allah Resulü (sav) buyuruyorlar;
“Dünya lezzetlerini yıkan ölümü çokça anınız;
O geçim darlığı çekenleri feraha kavuşturur, avutur.
Zenginlerinde ihtiraslarını frenler”
Ölümü düşünmek, ‘iyi insan olmanın…’ kapılarını aralıyor!
Hz. Osman, “Ölüme kudretinizin yettiği en hayırlı amellerle hazırlanın!”
O halde, ‘dünya boşuna yaratılmamıştır’
İdealist düşüneceğiz!
Kamil insan olmanın yolunda; ‘ha gayret…’ diyeceğiz!
Erdemli insan olma yolunda, ‘Edep Yahu’ diyeceğiz!
Hadis, “Hiç biriniz ölüm istemesin;
Eğer iyi biri ise yaşaması belki iyiliğini artırır,
Kötü biri ise belki tevbe eder!”
Muradımız, “güzel görmek, güzel düşünmek, hayatı güzelleştirmek!”
Bob Godard, “Centilmen olarak doğmak bir tesadüftür
Fakat bir centilmen olarak ölmek büyük bir başarıdır.”
Ali İmran Suresi 110 ayette şöyle buyrulur;
“(Ey ashâb-ı Muhammed!) Siz insanlar(ın iyiliği) için
(ortaya) çıkarılmış en hayırlı bir ümmet oldunuz;
İyiliği emreder kötülükten men eder ve Allah’a iman edersiniz.”
Maide Suresi 54 ayet bu milleti işaret etmektedir;
“Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse (bilin ki),
Allah (onların yerine) öyle bir kavim getirir ki,
(O), onları sever, (onlar da) O’nu severler
(o bahtiyar insanlar) mü’minlere alçak gönüllü,
Kâfirlere karşı şiddetlidirler. Allah yolunda cihat ederler.
Ve hiçbir dil uzatanın kınamasından korkmazlar”
Her iki ayette de, olmamız gereken, ‘yüksek hasletler…’
O hasletlerle bir araya gelenler kimler?
“Kim Allah’a ve Resul’e itaat ederse, İşte onlar;
Allah’ın kendilerine nimet verdiği Peygamberler,
Sıddıklar, şehitler ve salih kimselerle beraberdirler.
İşte onlar ne güzel arkadaştırlar.” (Nisa, 69)
Sıddık sözlükte, “Hiç yalan söylemeyen, doğru konuşan, sözünün eri”
Sıddık, “sözü ile işi bir olan!”
Ziya Paşa, o meşhur şiirinde ne diyecekler;
“İnsana sadakat yaraşır görse de ikrah,
Yardımcısıdır doğruların Hazret-i Allah!”
Sadakat kavramında, ‘tebessüm eden bir yüz’ var, değil mi?
Hayatı güzelleştiren, ‘ilkeler etrafında…’ halkalanmak!
Hz. Ali (kv), “insanlarla öyle iyi geçininiz ki,
Düşmanınız bile ölümünüze ağlasın!”
Ölümü düşünmek, ‘insanı terbiye ediyor’
Öyle bir terbiye ki, “Ey hakikat koş!” diyor!
Sadece dünyayı değil, “hayatı da imar için, ihya için KOŞ!”
Mimar Sinan, “ustalık eserim dediği Selimiye’yi…”
“80’li yaşlarda inşa edecektir!”
21. asır, Mimar Sinan’a; ‘ondaki ufka’ ulaşamadı…
O ufka hayranım… O aşka, muhabbetimiz olacaktır, elbet!
Mevlana, “Allah ile olduktan sonra ölüm de, ömür de hoştur.”
“Unutma ki, nefret ve kinin ertesi pişmanlıktır.
Ve her canlıya ölüm vardır. İnsan ölür ama ölmeyen insanlıktır.”
Elazığ’dan yetişen bir bilge, Nimri Dede ne diyecekler;
“İkilik kinini içimden atıp
Özde ben bir insan olmaya geldim
Taht kuralı ariflerin gönlünde
Sözde ben bir insan olmaya geldim!”
Epictetos, “Ölüm daima gözünün önünde olsun,
O zaman asla adi endişelere düşmezsin
Ve hiçbir şeyi fazla hırsla arzu etmezsin…”
Faruk Nafiz Çamlıbel bir şiirinde şöyle diyecekler;
“Ne civarda bir köy var ne bir evin hayali
Sonun âdemdir diyor insana yolun hâli!”
Yunus Emre, “Ölümden ne korkarsın, korkma, ebedi varsın!”
Neden korkmalı, ‘kalbin paslanmasından…’
İbn-i Sina, “hakikatte ölüm, ruhun aletlerini kullanmasını terk etmesinden
Başka bir şey değildir, ruhun aletleri ise organlardır!”
Hz. Ebubekir (r.a), “ölümü özüne sevdir, nasıl olsa gelecek”
Tıpkı, güneşin batması misali… Kışın gelmesi gibi…
“Soğuk Düşlerin Feryadı” şiirimizde şöyle diyoruz;
“Kar düştü saçlarıma
Ölüm nişanıdır, bu!
Üşüyorum, ta derinden
Ayrılık anıdır, bu!
Göçmen kuşlar gibiyiz,
Kelebek canıdır, bu!
Kış ve bahar; iki dünya
Gel-Git devranıdır, bu!
Kâinat zikir halinde
Arzın şükranıdır, bu!
Kışı, ‘Lahavle’ dedirtir,
Kulun hüsranıdır, bu!
Soğuk düşlerin feryadı,
Ruhun hicranıdır, u!
Özlemimiz baharadır
Canların düğünüdür, bu!
