Türkiye Eylül ayının ilk gününden itibaren Narin Güran’ı konuştu…
Arkasında acılar, feryatlar, çığlıklar bırakan cinayet…
Sözün bittiği yerde, daha henüz sekiz yaşındaki masum kız çocuğu,
Narin Güran, ‘narin ve zarif bedeni toprağa verildi…’ Bir şiirimizde
şöyle sesleniyoruz;
“Yüzündeki tebessüme kim kıydı?
Gözündeki ışığa dokunaydı!
Narin bakışlara mahkûm olurdu,
Mazlum yüreğine bir dokunaydı!
Belki de insafa mahkûm olurdu…”
İnsaf, merhamet, şefkat duyguları elbette, ‘insanlığını koruyanda…’
söz konusudur.
“İnsan olmaya geldim bu âleme;
Sabırla, çileye tebessüm eder
İç dünyamız ayna tutar kaleme;
Kalem, oku der, ilmi izhar eder
Sükût bir zırh gibi gelir halime;
Halden hale hayra vuslat eder!”
Hayra, iyiliğe, güzelliğe vuslat etmek, ancak, ‘erdemli insanların…’
işidir. Bizlerin en büyük özlemi de, bu toplumda, ‘ilim, irfan,
hikmet, marifet sahibi…’ insanları yetiştirmek değil mi?
Narin evladımız, 09 Eylül Sabahı, çantasını sırtına alarak okuluna
gidemedi… Bütün düşleriyle birlikte bu fani âlemden ebedi hayata göç
ettiler… Israrla ne diyoruz, efendim?
“İlk eğitim, ailelerde başlar
Orada kurulur, ilk büyük düşler
Düşlerde yürür okula çocuklar
Bir bir yerlerine konulur taşlar
Okulla, hayata yürür çocuklar…”
Elbette ki, ilk sağduyu çağrımız; ‘anne-babalara…’ olacaktır. Onların,
evlatları üzerinde hamiyetli duruşları, ‘rol-model insan oldukları…’
şuuruna varmalarıyla mümkündür.
O ilim, irfan, hikmet, marifet şuuruna ne kadar sahibiz? Ülkemize bir
türlü eksilmeyen gerilim ve şiddet, nefreti tetikleyen tavırlar…
“Ülkemde bu ne hiddet bu ne şiddet?
Gerildikçe gerildi akıl zihin!
İstemez mi, insan olmaya hasret
Öfkeler yutulmuş ağulu zihin
Çökmüş üstümüze derin bir kasvet…”
Şu günlerde daha fazla, ‘birlik ve beraberliğe…’ ihtiyacımız var. Daha
fazla, ‘sevgiye, saygıya, şefkate, muhabbete…’ ihtiyacımız var.
Kırmak, dökmek kolaydır. Önemli olan, ‘gönüller yapmaktır’
“Ey nefis sana tabi olan yanar
Heveslerin yürekler yakar, kanar
Nefis duvarları yıkılsın derim;
Gel gör, öfke bendini yıkar akar”
İnancımız, “nefis insana kötülüğü emreder!” Nefsin sultasına/ bir
bakıma emrine girenlerin/ heveslerinin peşinde koşanların vay haline!
Bayrak Şairimiz Arif Nihat Asya’nın, Allah Resul’üne yazmış olduğu
“NAAT’ı” okullarımızda tane tane, üzerinde titizlikle düşünerek
okutmalıyız. NAAT ’tan,
“Haset, gururla savaşta;
Gurur, Kaf Dağı’nda derebeyi…
Onu da yaralarlar kanadından.
Gelse bir şefkat meleği
İyiliğin türbesine,
Türbedar oldu iyi!”
Tekrar ve tekrar, usanmadan, üşenmeden ifade ediyoruz;
“Hadis, ‘birbirinize kin gütmeyin,
Birbirinize sırtınızı dönmeyin’
Sevgisiz toplam ‘nasıl olur’ nasıl;
Masal değil, sevgide ‘iman tohumu’
Nefsinizin tuzağına yanmayın!
Akıl, idrak, i’zan, şuur; sağduyu
Öfkesini yenen, Müslüman huyu!”
Maide Suresi 2 ayette şöyle buyrulur;
“Ey iman edenler! Kötülük, düşmanlık ve günaha girmede yardımlaşmayın”
Bu coğrafyada, “kötü çığır açanlar…” bizlerden değildir!
Bu coğrafyada, “sevgisiz ve somurtan yüzlerde…” bizlerden değildir!
Bu coğrafyada, ‘husumet besleyenler de…’ bizlerden değildir!
“güzel söz, kökü yerde sabit, dalları gökte olan verimli bir ağaca benzer!”
Hayatı güzelleştirmek elimizde… Soruyoruz, ‘çirkinlikler niye?’
“Cehennem ateşi kini/ kibri yakacak
Öfke, haset ateşiyle akacak!
İradem, ifadem aşka dokunur
Sevgide rahmet, muhabbette bulut…
Uhrevi serinlik tene dokunur
Sevgiye, gözün nuruyla bakacak
Her iki âlem sevgiyle okunur!”
Şunu çok iyi bilelim, “iman ve sevgi bir bütündür!”
İman ehli bir insan, asla ve kat’a, ‘kötülük düşünemez’
Hadis, “Canım kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, sizler iman
etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş
olmazsınız. Yaptığınız takdirde birbirinizi seveceğiniz bir şey
söyleyeyim mi? Aranızda selâmı yayınız!”
Bizlerden istenen nedir; “yüksek bir ahlak, adalet, ilim, ihlas,
sadakat ve iffet sahibi olmak…”
Ezcümle, bu ülke insanının ruhuna, gönlüne, ‘sevgiyi, şefkati,
merhameti, iyilikleri inşa etmek…’
Adaletin zıddı, zulümdür! Zulmedenler bizden değildir, vesselam
