Meltem Çapar Çiftçi

Gün Doğmuyordu Bu Kentte

Meltem Çapar Çiftçi

Ne zaman ki içime aktı bu hüzün 
O zaman değişti dünyam
Ömrüm zavallı ve viran 
Artık pervasız bir sefaletin kölesiyim

Çürümeye başlıyor hücrelerim 
Ağarmış elbisemde 
Sitem dolu kuruyan gözyaşlarım 
İçim karanlık
Dışım karanlık 

Sararan yapraklardır bir bir 
Gülüşümü solduran 
Puslu bir havanın pençesinde özgürlüğüm 
Derin girdaplar boğuşuyor yüreğimde 
Yaşama dair ne varsa 
Tek tek kayboluyor benliğimde 

Kendimi tanımıyorum 
Artık bir parçam olmuş 
Beni tüketen bu his 
Suyun tadı acı
Beynimde dinmiyor bu büyük sancı


Kendimi arıyorum sevinçlerimi yitirdiğim yerde 
Ruhumda bin bir çeşit yara 
Açtıkça kanayan 
Kanadıkça yoran 
Üzerime sinen bu laneti 
Hangi azgın sel alıp götürür

Beni ısıtan güneşi alıp 
Yıldırımları kim bıraktı avuçlarıma
Bir odada hapsoldum 
Istırap duvarına 

Parmaklıklar ardındaki boşluğumun 
Öfkeli yüzünü görüyorum 
Uykusuzluk sitem ediyor gözlerime 
Bir tüy kadar bile değerim yok 
Ölüyorum her gün 
Kendimle vedalaştığım bu mahşer tepesinde…

Yazarın Diğer Yazıları