Ekmek İçin Bile Daha Fazlasıydı, Gazze
Rüveyda Sadak
Gazze zaafı ve Gazze farkındalığının bu kadar hafife alındığı bir senaryo, seyirlerdeydi... Ve devam... Yer, Filistin. Elindeki bir eşya ile kırarak yemeğe çalışacağı kuru bir yiyecek. Bu ne bir ekmekti, ne de bir yemek. Yaşlı bir kadın, elinden geleni yapmaya çalışarak çaresiz şekilde kendince bir besin elde etmeye çalışıyor. Bu bir film değil, gerçeğin bizzat kendisiydi. Fakat Gazze’deki açlık mücadelesi bilinmesine rağmen boykot markalarından birinin bir filme konu olarak sunulduğu görüldü. Paranın marka, markanın ise referans oluşunu seyretti ekranlar. Maalesef bu sadece tek bir örnek ile sınırlı değildi. Son zamanlarda artan bir kapital içgüdü ile birden fazla filmin reklamlarıyla teşkil ettiği yaygın bir tema vardı. Bir popülerlik ifadesi miydi, söz konusu itibar(!) Gazze duyarlılığıyla boykota dair destek, farkındalık oluşturmalıydı. Reklam ile vicdan arası düşündüren böyle bir bilinç… Gerçek olmayıp, gerçek -miş gibi düşünülen, yapay bir manipülasyon izlenildi. Gazze için ekmek hiç bu kadar önemli olmamıştı. Söz konusu reklam ile reytingleri artıran, sosyal medya yaygınlığı ise başarı için kaçınılmaz kavram ki, Gazze farkındalığını görmezden gelmek. Gazze’de ekmek, yemek pek bir önem teşkil etmiyor, para piyasa değerince. Çünkü maalesef Gazze, yok. Gazze için duyarlı bir değer yok. Filmlerin takibi konusunda, oldukça profesyonel bir yetenek ile Gazze karşısında duyarlılık kapsamına dahil olmayan ve aksine herhangi bir adlandırmasıyla Gazze’nin yıllardır devam eden kâbusu bir rüya olarak mı görülüyor. Yok olan bir Gazze bir toplum ve yok olan bir toplum bir insan. Adı, Filistin Gazze olan bir coğrafya, açlık sebebiyle yaşam mücadelesi veriyor. Dünya’nın seyri karşısında, Gazze’de bir toplum, insanlık yok oluyor. Ve insan ve insanlık bitiyor, Gazze’de. Filistin’de ekmek yok, yemek yok. Bireysel hoşgörüyle orantılı olan Gazze farkındalığı, insani sorumluluğu vicdan hesaplarıyla yüzleştiriyor. Geçenlerde kameralara yansıyan tebessümler vardı, Gazze’de. Gerçek bir mutluluk vardı. Sebebi belirgindi. Gazze’de aylar sonra ekmek görmüştü, Gazzeli insanlar. Çünkü onlar için an itibariyle mutluluk, ekmek demekti. Sadece ekmek.
