Artık hepimizin kendisine şu soruyu sorması gerekiyor; “ İyi İnsan Yetiştirmek mi Önemli, Yoksa Akademik Başarı mı?”. Bu soru da nereden çıktı diyebilirsiniz ama yaşadığımız depremden sonra benim gibi eminim ki sizler de bu soruyu kendinize sormuşsunuzdur. Depremden sonra yıkılan binaları inceleyen uzmanların hem fikir olduğu nokta ya çimentodan çalınmış ya demirden ya da kaliteli kum kullanılmamış. Yani kısacası bu kadar canı kaybetmemizin asıl sebebi deprem değil kalitesiz binalar yapmış olmamız.
Bu nedenle artık bir karar vermeliyiz. Önceliğimiz merhametli, vicdan sahibi, tüm insanlığa faydası olacak insanlar mı yetiştireceğiz? Yoksa akademik yönden başarılı insanlar mı yetiştireceğiz? Bana kalırsa bizim eğitim sistemimizin en büyük sıkıntısı bu ve bunu da bir an önce çözmeliyiz.
Eğer iyi insan yetiştirirsek bu kişilerin sadece kendilerine, ailelerine faydası olmaz. Komşusuna, yaşadığı mahalleye, şehrine, ülkesine ve hatta tüm insanlığa faydası olur.
Akademik yönden başarılı olan kişilerin ise ne yazık ki günümüzde en fazla olsa olsa ailesine faydası olur.
Rahmetli Doğan Cüceloğlu’nun bu konu ile ilgili bir anısına bakalım ve ne ders çıkarmalıyız onu anlamaya çalışalım.
“Ben Amerika'da 25 yıl kalmış bir insan olarak şöyle bir gözlem yapıyorum. Amerika'da hiç eğitim görmemiş bir insanla aynı odada kalmaktan korkarım. Beş dolar için gırtlağını kesebilir. Eğitim orada gerçekten bir fark yaratıyor. Eğitim düzeyi yükseldikçe, uygar, olgun, sorumluluk sahibi, verdiği sözü tutan, kişisel bütünlüğü olan bir insan olma yolunda ilerliyor. İstisnalar kesinlikle olabilir ama genellikle böyle.
Türkiye'ye gelip baktığımda iki faktör görüyorum. Şehirleşme ve eğitim. Türkiye'de şehirleşmiş ve eğitim görmüş insandan korkuyorum. Kesinlikle insafsız, kendinden ve kendi yakınlarının çıkarından başka bir şey düşünmüyor. Bu son derece kuvvetli bir duygu bende. İliğini sömürür bitirir, hiç acıma duygusu yoktur.
Ama şehirleşmemiş, okumamış, saf köylü olarak kalmışsa, onda değerler bilinci çok yüksektir. Sanki eğitilmiş Amerikalı.... Burada çok önemli bir gözlem var. Bunun üzerine düşünmek lâzım.
Benim analığım Yörük'tü. Annem öldükten sonra babam yeniden evlendi. Biz ona anne demedik, Ayşe teyze dedik. Ben daha on yaşındayım, sapanla vicik dediğimiz küçücük bir kuşu vurmaya çalışıyorum. “Vurma oğlum” dedi. Ben, sen ne bilirsin Yörük karısı tavrı içinde, “Ne var parmak gibi küp küçücük kuş” dedim.
Analığımın cevabı: “Yavrum! Canın küçüğü büyüğü olur mu? Allah her birine bir can vermiş. Vurma yavrum günah.” dedi.
Şu derinliğe bakın. Okuma yazması yok bu kadının. Yıllar Sonra bunun anlamını anladım. Anladığım zaman ağlamaya başladım.
Konferanstayım, böyle gözyaşı dökerek ağlıyorum. Yanımdaki Amerikalı kadın, ne oluyor bu adama diye meraklanmaya başladı. Ne oluyor dedi. O kadar mutluydum ki, “çok mutluyum” dedim ağlayarak. Kendi kendime “Ya Rabbi! Çok şükür.” Sağken bunun farkına vardım.
Biz bütün insanlar kardeştir deyince sanki çok şey söylüyoruz. Kadın bunları aşmış. Canlardan oluşan bir aile, büyük küçük yok. Hepsi birbirine eşit. Onur eşitliği var. Canın büyüğü küçüğü olur mu? Allah hepsine can vermiş. Şu bilinci görüyor musunuz? Nereden geliyor bu?
Bu, tasavvuf kültüründen geliyor. Bu yayılmış. Eğer şehirleşme ve eğitim ele geçirmemişse, hâlâ bu mayamızda var. Ben zamanım olsa, hiç şehir yüzü görmemiş hiç okumamış köylülerin, özellikle yaşlı kadınların arasında zaman geçirip, onlardan bilgelikler öğrenmek isterim.
Bu topraklarda neler birikmiş. Ne insanlık deneyimleri var. Bir de doğadan kopmamış. Sürekli doğayla haşır-neşir içerisinde o bilgelikler bilenmiş. Kitap bilgisi değil. Farkına varmış ve bir yere oturtmuş.” Diyor rahmetli Doğan Cüceloğlu.
Hepimizin hedefinin iyi insan yetiştirmek olması dileğiyle.
