İnsanoğlu Milattan Önceki dönemlerden itibaren görünmeye ve görünür olmaya çalışmıştır. İlk insanların mağara duvarlarına çizdiği figürler ve yaptığı resimler görünür olma gayretinin bir üründür. Geleceğe mim koymak içindir.
Görsellik aynı zamanda insanoğlunun ilk iletişim şeklidir. Dünyanın bilinen en eski duvar resmi Endonezya'nın Sulawesi Adası'ndaki bir mağarada. Koyu kırmızı aşı boyasıyla çizilmiş bu resim en az 45 bin 500 yıllık. Bu da bize on binlerce yıldır kendi ürettiğimiz görselleri bir iletişim aracı olarak kullandığımızı gösteriyor. Bu tablo Sulawesi siğil domuzu ve cüce bufaloları (anoas) avlayan insan-hayvan melezi figürleri tasvir etmektedir.
İlk insanlardan itibaren varlığımızdan başkalarını haberdar etmenin aslında görünür olmanın, iz bırakmanın bilenen en basit yolu bir yerlere çizdiğimiz bu figür ve resimlerdir. Ardında iz bırakmayı kim istemez ki. Aslında tasvip etmediğimiz halde ne yazık ki gençlerimizin birçoğunun tarihi ve kültürel değeri çok büyük olan bazı yapılara çizdikleri de bunun için değil mi? Anlayacağınız ilk insanların mağara duvarlarına çizdikleri düşünce ile gençlerin düşünceleri arasında fark yok. Amaç ortak görünür olmak.
Gelelim günümüze; teknoloji çağında görünür olmaya. Elimizden akıllı telefonlar düşmüyor. Günde sayısını bile hatırlamadığımız kadar hesaplarımıza girip bakıyoruz. Gittiğimiz mekânların ve yaptığımız şeylerin fotoğrafını anında çekip paylaşıyoruz. Hatta bazılarımız öyle abartıyor ki yeni mesaj gelmemişse, beğenilmemişse ve az kişi takip etmişse bunalıma dahi giriyor. Bütün bunlar görünür olmak ve buradayım demek için.
Şüphesiz göz önünde olmak insanı mutlu ediyor. Ancak büyük fotoğrafı görmemiz lazım. Elimizden düşmeyen, görünür olmamızı sağlayan bu akıllı telefonlar ne yazık ki bizi kalabalıklar içerisinde yalnızlaştırıyor. Sanal görünür olamaya çalıştıkça yalnızlığa mahkûm olmaya da adım adım ilerliyoruz. Teknoloji sayesinde sanal arkadaşlarımız oluyor. Böylece içe kapanık asosyal insanlar oluveriyoruz. Çevremizde olup bitenlere karşı duyarsızlaşıyoruz. Bu yıkımın nereye kadar devam edeceğini de kestiremiyoruz. Ancak kesin olan şu ki bu durumun toplumlarda bırakacağı yıkımın büyük olacağıdır.
Görünür olma arzusuyla insan modernizmin de desteğini alarak aslında görür olmaktan uzaklaşmıştır. Görünür olma telaşındaki insan mı görmeyi unutmuştur, yoksa görmek insana unutturulmuştur? Konunun asıl can alıcı sorusu bu olsa gerek.
Pascal’ın dediği gibi herkes aşırılığa doğru yönelirken, ancak duran bir kişi buna dikkat çekebilir.
Sağlıcakla kalın.
