Artık herkesin cebinde bir ekran, parmaklarının ucunda bir manşet var. Peki, bu kadar bilgi içinde gerçekten ne kadar “bilgiliyiz”?
Asıl soru şu: Haberin kendisini mi okuyoruz, yoksa bize okutulmak isteneni mi?
Son yıllarda medya, sadece olayları aktaran değil, olayların nasıl algılanacağını şekillendiren bir güç haline geldi. Bir başlık, bir fotoğraf karesi, birkaç saniyelik bir video… Gerçekliğin yerini hızla “algı” alıyor. Toplum artık haberi değil, “yorumlanmış haberi” tüketiyor. Ve ne yazık ki çoğu zaman farkına bile varmıyor.
Eskiden haberin değeri “doğruluğunda” aranırdı. Bugünse değeri, “kaç kişi tıkladı” veya “hangi etiketle viral oldu” sorularıyla ölçülüyor. Medya, gerçeği aramak yerine, dikkat çekmeyi öncelik haline getirdi. Bir haberin etkisi, içeriğinden çok, algı mühendisliğinde ne kadar başarılı olduğuna göre değerlendiriliyor.
Gazetelerin tirajı azaldıkça, haberi paylaşan bireyler çoğaldı. Artık herkes bir “mini medya kuruluşu.”
Ve burada asıl mesele şu:
Toplum artık haberi sorgulamıyor…!
Hulâsa , medya gücünü manipülasyondan değil, hakikatten almalıdır. Aksi halde, bir toplumun en büyük kaybı “gerçeğe olan inancı” olur. Ve bir ülke, gerçeğini kaybettiğinde, her habere inanır ama hiçbirine güvenmez velhasılıkelam…
