Ortadoğu’nun kalbinde bir kelime var: Sümud.
Sabırla, direnişle, onurla ayakta kalmak demek.
Toprak elinden alınsa da, evin yıkılsa da, sevdiklerin gelse de gitse de…
Sen hâlâ dimdik durabiliyorsan, işte o sümudtur.
Bugün dünyada büyük büyük filolar konuşuluyor — savaş filoları, ticaret filoları, enerji filoları… Ama keşke bir de “Sümud Filosu” olsa. Ne silahı olurdu, ne yakıtı; sadece inancı olurdu. Direksiyonunda umut, yelkeninde direnç, kaptan köşkünde insan onuru…
Filistin’de, Gazze’de, Kudüs’te bu filonun kaptanları yaşıyor.
Kiminin elinde taş, kiminin kalem, kiminin yüreğinde dua…
Kimi yıkılmış bir evin önünde çocuklarına “Korkmayın” diyor,
kimi sabah ezanında yeniden yola koyuluyor.
Bu filo, tarihin gördüğü en sessiz ama en onurlu konvoy.
Bizim limanlarımızda sessizlik hâkim, onların limanlarında direniş.
Biz konforun, tüketimin, gündelik kaygıların içinde kaybolurken,
onlar “Sümud” ile var olmanın en sade, en asil halini yaşıyorlar.
Çünkü onlar için yaşamak, sadece nefes almak değil;
varlığını onurla savunmaktır.
Belki de hepimizin ihtiyacı olan şey, o filoya bir bilet almak.
Vicdanımızı, merhametimizi, insanlığımızı o gemilere yüklemek.
Zira bazen bir taş, bir çocuğun elinde koca bir dünyadan daha anlamlıdır.
Hülasa, Sümud Filosu, sadece Filistin’in değil;
insanlığın onur gemisidir.
Ve bu filo, hiçbir zaman batmayacaktır velhasılıkelam…
