ÖLÜM İKİ HECE
Ölüm, iki hece
Ne gündüz, ne gece
Sözün bittiği yerde
Kader, alında yazı
Kışında karı, ayazı
Kefendir beyazı
Sözün bittiği yerde
Nefesin kesildiği yerde
ÖLÜMÜ YAŞAMAK
Bilir misin, şu dünya ‘emanet yurduymuş’
Nefis, nefis; ‘beni benden çalan pusuymuş!
Ey gafil, ey bedbaht, nasıl da fani’ye uymuş
Her giden yolcu ameliyle anılırmış
ÖLÜM KADERDE…
Ölüm kader de, keder gözyaşımız
Kim bilir nerde, son lokma aşımız
Ürküntü verir; her ölüm, ayrılış!
Taşınır, fani âlemden na’şımız
Yolumuz mahşer, tevhide sarılış
Müjdedir en kutlu nida, “Kurtuluş”
ÖLÜM
Ölüm, sevdiğin dalından koparır
Bilirim mahşere yolculuk başlar
Bu ne his, dünyalarımı aparır
Yerinden oynarmış olanca taşlar
Köyüm, şu asırlık ihtiyar konak
Ak yüzlerin hani, ruhundan kopmuş!
Cansız bir beden gibi taş duvarlar
Hasırlı seccade alnından öpmüş!
ÖLÜM
Ölüm, bir göz açıp kapama kadar,
O kadar yakın, bir adım ötesi
Üç gün, bir ömür hikâyesi kadar
Geçmiş yıllarım bir adım ötesi
ÖLÜM
Aklım, iradem, fikrin ifadesi;
Düşünsene, ‘ölüm nişanesi’
Düşer toprağa, cümle canlar teni!
Ameliyle inşa eder, binası!
“İki günü eşit olan zararda”
Kâmil insan ilmi ile kararda
Gece-gündüz bir ahenkle içiçe
Ömür, ehl-i hâl olana yararda
ÖLÜM HABERİ DUYUNCA
Ölüm haberi duyunca titrerim
Kalu Belâda verilen sözleri
Özümde yaşar, mum kimin eririm
Fani dünyanın savrulur közleri
ÖLÜMÜ YAŞAMAK
Bilir misin şu dünya, emanet yurdu...
Nefis, bizi gönülden çalan pusu
Ey gafil, nasıl da ‘fani’ye uymuş!
Her giden yolcu, ameliyle anılır
Gurbet, içimizde deriz garibe,
Dost şerbetin, hayretle içeriz!
Her giden yolcu, dün-yasıyla anılır
O hasret, hayret, hicretin adı ölüm...
Yaman bir ayrılık sancısı gülüm...
Sana aşina olduğum Ey dünya?
Muhabbetimi, tebessümü aldın
Meğer ‘yalnızız’ ıssız bir sokakta...
İzbe bir yolda, meğer ayazdayız
Merhaba, dirilişe ve ölüme
Merhaba deriz, fenadan bekaya
Merhaba deriz, bahardan kışa
Merhaba deriz, gündüzden geceye!
Merhaba, iki hecenin soğuğuna..
Bize, Hakkı soluklayan, nefese!
Dünyamız! Geçmişe, ‘hikâye’ deriz
İz bırakan, birer ‘hatıra’ deriz!
Gölgeler gibi; vücudun kıyamda,
Bakın o musalla taşın kapısına
Bekaya açılan, yolun durağı!
Vuslat yolcusu; yüzü Hakka dönük
"Ölmeden önce ölümü yaşamak"
Selam bizden, hidayet yolcusuna
ÖLÜM…
Akıl girdabında dipsiz uçurum
Nasıl çeker kendisine bir bakın
İdrakimden uzak tuttuğum ölüm;
Meğer bana gölgeler kadar yakın
İçimdeki yangın nasıl sönecek
Bu devran bizi kavurup dönecek
Belki, ‘can azat olunca’ dinecek
Ölüm, bizlere uyku kadar yakın
UYANIN
Faniden Bekâya yol alır insan
Dem be dem garip yolcusu dünyanın;
Kalbi ihsan ile süzülür ihlas,
Âlemle birlikte zikre uyanın
ÖLÜM, ŞEB-İ ARUZ
Hak ile bağı olan sürgün bilir
Dünyayı gurbet, ölüm; Şeb-i Aruz
Karakoç’um göçü diriliş bilir
Kalbi şahadetinde biz de varız
ÖLÜMÜ YAZMAK
Kanayan bir yaradır, içimizde…
Yıldızlar kayar yanı başımızdan
Gün biraz daha soğur, ecel terinden!
Dünyamız, biraz daha yalnızlaşır
Gözyaşı, içinde hasret taşır.
ÖLÜMÜ DÜŞÜNMEK
Düşlerinizle birlikte hakikate uyanmak
“İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar”
Bu dünyada, ‘uyku nöbetindeyiz’
O nöbette, ‘hırs tuvali’
Dünyayı bizlere sevdiren boyamız!
Yaş kemale varınca, ‘çığlığımız başlar’
O çığlıkta, ‘gafletten uyanış’
O çığlıkta, ‘bilgeler yolunu özleyiş’
Hüznümüzü dağıtan bir ses gelir, maveradan;
“Erken ölüm yoktur, kadere iman vardır!”
