Şu hayat denizinin çaresiz garibiyim
Çarşı pazar arası öyle çırpınıyorum
Az çok tahsil ve emek acaba bu benmiyim
Seksen takvim altında artık yoruluyorum
Kelebekler serçeler dolardı sınıfıma
Dağ okulu şehirler benim alın terimdir
Şöyle bir bakıyorum emektar yıllarıma
Diyorum şu amirler hep benim eserimdir
Gittikçe kararıyor eski günlerin izi
Hatıra bile bana sanki birer yabancı
Uzun yıllar yoruyor beni ömür denizi
Hiç güvenmeyin dostlar bu hayat çok yalancı
Artık bundan sonra da ak günlerim olmaz ki
Sararmış bir yaprağım, dalım da tutmaz beni
Tetiklenmiş bir kurşun el kaldırsan durmaz ki
Şiirden başka bir şey artık avutmaz beni
Biliyorum elveda diyeceğim gün yakın
Kul hakkı yememişim kalp gönül yıkmamışım
Serçe kadar maaşla özünü verdim hakkın
Fakir öğrencilere defter kalem almışım
Benden de beterlere ömrümü adamışım
