Bir sonbahar bahçesinde gezerken
Hasretle bakarım hazin maziye
Bu zaman neleri götürdü bizden
Bir İhsan biri de yetim Hediye
Onlar bana hayat veren canlardı
İçimde yığılan acısı bitmez
Birlikteliğimiz bir zamanlardı
Bu sonsuz hasretler içimden gitmez
Çocukluk gençliğim türlü biçimde
Göz yaşım birikir sonra boşalır
Yıllanmış kor ateş yanar içimde
Böyle hayat yaşamak mı sayılır
İnsanlar güler yüz gösterseler de
Ben bu bakışlara inanmıyorum
Mezarların her birisi bir yerde
İşte bu kaderi anlamıyorum
Candan dost olacak çıkmadı biri
Ben şiirlerimle her gün haykırdım
Dertler dert ortağım yıllardan beri
Ne insanı üzdüm ne de kalp kırdım