Bir eski Türkiye, bir yeni Türkiye söylemidir sürüp gidiyor. Cumhuriyet kurulduğunda Türkiye’nin nüfusu 13 milyon dolaylarındaydı. Bugün ise 78 milyonu geçmiş bulunuyor. O günden bugüne Türkiye bir o kadar da değişip yükseldi. Yalnız dünkü yani eski Türkiye’de bir başka yaşama, bir başka ilerleme, bir başka kucaklaşma vardı. Bugünkü Türkiye’de ne yazık ki o günkü birlik ve beraberliği bulamıyoruz. Atatürk Türkiye’sinde kısa zamanda öncelikle okuma yazma oranı yüzde 12’lerden, yüzde 60’lara yükselmişti. Eğitim o dönemde öncelik taşıyor ve durmadan okullar açılarak çağdaş uygarlık düzeyine ulaşılmaya bayağı önem veriliyordu. Koskoca üç büyük savaştan çıkan Türkiye kısa zamanda kendine yeten ve saygınlık kazanan bir dünya devleti haline geliyordu. Büyük Atatürk boşuna “Yurtta Barış, Dünyada Barış” dememişti. Gerçekten dünyaca tanınır ve sayılır bir ülke olmuştuk. Şimdilerde ise cehalet, yoksulluk, yolsuzluk, adam kayırma, cari açık, sağlık, eğitim, fukaralık almış başını gidiyor.78 milyon insanımızın 3291000’i işsiz. Birçok insanımız da fukaralıkla boğuşup duruyor. Pahalılık derseniz bütün ülkelerden daha pahalı bir durumdayız. Şimdiye kadar söz verilen ve vaatte bulunulan şeylerin çoğu da yerine getirilememiş. Üstüne üstlük 3.5 yıllık bir süreçte sıfırlanan terör de almış başını gidiyor. Ülkede açıktan bir iç savaş durumu var, her gün en azından 3-5 asker şehit düşüyor. Oylarımızla yukarıya gönderdiğimiz temsilcilerimizin sesleri de duyulmaz olmuş. Hala biri birimizle kapışıp durmanın ötesinde birşeyler yapılamıyor. Bunun en açık örneğini de yakın tarihte il olan Kilis’te görüyoruz. Anlaşılan o ki biz sadece kendi çıkarlarımızı düşünüyor, ülkenin düze çıkmasını istemiyoruz bu durumda komşu ülkelerin çoğu da bize karşı cephe almış bulunuyorlar. Bazı çevrelerin “Osmanlı’nın torunları” diye tanıttıkları Suriye ise tümden karşımızda hasılı iyi ve umutlu günler yaşayamıyor, her geçen günde bir o kadar kaybeden bir ülke oluyoruz. İşte eski Türkiye, ve bugünkü yeni Türkiye….
