Keşke bu iki deyim olmasaydı. Keşke, Türkiye böyle bu iki dönemle anılmasaydı. Bize, bir Türkiye yetiyor da artıyordu bile. Seviyorduk güzel Türkiye’mizi, tek Türkiye’mizi. Birlik vardı, bütünlük vardı, güven vardı, rahatça yaşamak vardı o tek Türkiye’de. Ne kimseler kimselerin öylesine üzerine giderdi, ne kimseler kimselerin hakkına tecavüz ederdi. Ne de bugünkü gibi ayrıcalıklı sözler dolaşıp dururdu aramızda. Bırakın artık bu boş söylemleri de bir güzelce kendinize dönünüz. Türkiye, güzel Türkiye sizden sadece bunu bekliyor. Çünkü bu ülkede birbirine öylesine kenetlenmiş, öylesine bağlanmış, öylesine kardeşçe geçinen insanlar vardı. Galiçya’lara, Yemen’lere, Sarıkamış’lara, Çanakkale’lere, Kurtuluş Savaşına hep bu ruhla gitmiş, bu ruhla savaşmış, bu ruhla da Türkiye denilen bu güzel coğrafyayı yaratmıştık. Okulda, evde, çevrede hep bu güzelliği haykırır, hep bu güzellikle dünyaya kendimizi tanıtmaya çalışırdık. Öyle toplumdan kendimizi koparır, bir başka havanın içine girer halimiz de yoktu. Sonra, az konuşur, çok iş yapmaya çalışırdık. “bizimkiler-sizinkiler” diye bir ayrıma da gitmezdik. Ülke çıkarları, hepimizin çıkarları sayılırdı. Seçilenler, seçilmişler bugünkü kadar birçok haklara da sahip değillerdi. Ama bugünkünden çok da iş yapmaya koşarlardı. Sınır komşularımız arasında öylesine çözülmez sorunlarımız da yoktu. Durup dururken de sorun yaratmaya çalışmazdık. Severdik büyüklerimizi, severdik bize bir gönülle hizmet edenleri. Kimsenin kimseye bir ayrıcalığı da yoktu. Okulda beraberdi, askerde beraberdik, işte beraberdik. Bu bakımdan büyüdükçe büyür, sevildikçe sevilirdi. Bakıyorum, şimdilerde bu güzel duygularımızı, bu güzel hasletlerimizi de yok ettik. Ayrıştıkça ayrıştık, sevimsizleştikçe sevimsizleştik. Her gün kavga, her gün gözyaşı. İşte övünerek söylediğiniz yeni Türkiye; yok yok siz iyice şaşırmışsınız. Siz iyice sizdeki o öz benliği kaybetmişsiniz.
