Türkçe de; Yabancı kelimesinin eş ve yakın anlamlısı;
“Ağyar, Bigâne, El, Elgin, Ecnebi, Garip, Harici,
Nâmahrem, Özge, Yâd” olarak kullanılır.
Ne kadar zengin bir dilimiz olduğunun farkında mıyız?
Yabancı sözlükte, “başka bir ülkeden, başka bir ulustan olan (kimse)
Ya da başka bir ülkeyle, başka bir ulusla ilgili, ona özgü olan.”
“Aileden ya da yakın çevreden olmayan (kimse ya da şey)
Söz kamustur… Söz namustur… Söz özümüzden süzülür…
Her kelime de, ‘taşıdığı milletin kökleri…’
Bizleri geleceğe taşıyan kılcal damarları…
O damarları besleyen ninnilerimiz, masallarımız, hikâyelerimiz,
Atasözlerimiz, deyimlerimiz, türkülerimiz, şiiriyatımız…
‘Yalnızlığı tanımlayan’ o kadar farklı sözler var ki;
O sözler, hayata sürgün verir…
Abdulkadir Geylani, “Arif hem dünyada, hem de ahirette yabancıdır!”
En’am Suresi 98 ayette şöyle buyrulur:
“Ve O (o Hâlik-i Hâkim)dir ki sizleri bir tek nefisten yaratmıştır.
Artık bir karar yeri, bir de emanet yeri vardır…”
Karar yeri, ‘vatandır’ Emanet yeri, ‘gurbettir’
Bizim tarihimizde, ‘Göç Destanı…’ vardır.
İş için, aş için yaban illere göçler…
O göçlerin içli hikâyeleri, hasret kokan şarkıları…
“Gurbet yolu gariplerin yoludur…
Gönlüm yara kalbim hicran doludur!”
Türkiye’de en fazla göç veren ilçelerden birisi de,
“Kemaliye İlçemizdir…”
Bu İlçemizin yıllarca çıkardığı, “Gurbet Gazetesi…”
Bu gazete, ‘Sılayla Gurbet arasında iletişim köprüsü…’
Yâd ellerde, ‘yabancı…’ olursunuz!
Vatan toprağının verdiği sıcaklıktan uzaklarda,
“Yâd ellerde…” içten ve derinden gelen bir sesle,
“Hasret kokan bir yürekle; Ösgedim…” dersiniz!
Garipleri/ Gariplerin tanımını en iyi, “Bizim Yunus” yapacaktır;
“Kimseler garip olmasın/ Hasret oduna yanmasın
Hocam kimseler duymasın/ Şöyle garip bencileyin”
“Yabancı/ Gurbet/ Ağyar…” kavramını türkülerimiz ifade ediyor
“Gurbet o kadar acı ki ne varsa içimde
Hepsi bana yabancı, hepsi başka biçimde
Ne bir arzum ne bir emelim, yaralanmış bir elim
Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde”
Yaşadığınız şehirde, Vatan Coğrafyasında;
‘idealleriniz…’ ulaşmak istediğiniz hedefleriniz…
Yâd ellerde, onun yerini; ‘bir kuru ifade…’ alacaktır.
İnsanları bir araya getiren, ‘sevgidir…’
Hadis, “birbirinizi sevmedikçe hakiki imana sahip olamazsınız!”
Sevgi bağını kaldırdığınızda, “insanlar birbirine yabancılaşır!”
“Seyreyle aşk nehrini bozkırlara can verir!”
İnsanın kendini bulması/ kendini bilmesi o kadar önemlidir ki
Ne demişler; “Kendini bilen Rabbini bilir!”
İnsanın kendisine, ‘yabancılaşması’ oluyor efendim!
Montaigne, “Başkalarına olduğu kadar kendimize de yabancıyız!”
Bizim Yunus, “Yaratılanı sev, Yaratandan ötürü…”
Cengiz Aytmatov da, aynı benzer ifadeleri kullanır;
Yabancılaşma; “Kendin Ol!”
Akıl, İrade, Şuur, Vicdan, İ’zan; bizlere; “Kendin Ol!” diyor.
İlk İnsan Hz. Âdem’den Allah’ın Resulüne kadar;
Bir kutlu bayrak taşınır; “Tevhit Mücadelesi…”
O mücadele, “Biz insanı başıboş yaratmadık!” düsturuyla;
İnanoğlu’na, “kendine yabancılaşma…” diyor.
Erich Fromm, “Çaresiz birini sevmek,
Yoksul ve yabancı birisini sevmek, kardeş sevgisinin ilk adımıdır!”
Medine’nin Yerlileri, ‘Ensar…’
Mekke’den Vatanlarını terk etmek durumunda kalan, ‘Muhacir…’
Bizler Hicrete, “insanlık tarihinin kutlu dönüşümü…” diyoruz.
O dönüşüm, “Milat” olacaktır.
Muhacir’e, “yüreğini açarak sevgisini yorgan yapan Ensar…”
İnsanlık tarihinin en kutsi dersini bizlere öğretiyor!
William Shenstone, “Vatan aşkını artırmak için en emin yol,
Bir müddet yabancı bir memlekette kalmaktır”
Buradan nereye geleceğiz?
Sıla-ı Rahimin önemine…
Hadis, “Yüce Allah şöyle buyurur; ‘Ben Rahman’ım.
O (akrabalık bağlarının adı) da rahimdir…”
Yâd ellerde olsak bile, “Sıla-ı Rahim yapacağız…”
Vatan Coğrafyasını, ‘her yönüyle ihya edeceğiz’
Hüseyin Nihal Atsız ne diyorlar;
“Maddileşmiş bir insan vatan için ölür mü?
Bencil bir insan muhtaçlara yardım eder mi?
Milletine inanmayan bir adam yabancı ile işbirliği yapmaz mı?
Erdemi gülünç bulan birisi çalıp çırpmaz mı?”
Velhasıl… Kendimize, insanımıza, değerlerimize;
“Yabancılaşmayacağız…”
Milli hassasiyetleri koruyacağız, “kendimiz olacağız!”
