Koronavirüs, kasıp kavurmaya devam ediyor
Bir dörtlüğümüzde şöyle,
“Korona geldi, dokundu varına
Ölüm kusar, hiç gitmez mi zoruna
Baharım, hazan mevsimine döndü;
Ah! Gözyaşıyla uyanır yarına…”
Nasıl uyanmasın?
Boğazınızda düğümlenir lokmalar
Tarihler iki Nisan, “vaka sayısı bir milyonu geçti!”
Koronavirüs belası, “ak saçlıları hedef seçti!”
Ülkeler, ‘kendi vatandaşlarının derdinde’
Uçaklar sınır ötesine, ‘tahliyeler için inip-kalkıyor’
Küresel ekonomi, ‘daralma sürecinde’
Büyük hedefler yok artık?
Asrın sloganı, “Evinde Kal!”
Ey İnsanoğlu, ‘kendini izole et!”
Çin’den İtalya’ya… İspanya’dan ABD’ye…
İngiltere’den İran’a…
“Küresel Bela; dur durak bilmiyor…”
(2 Nisan Tarihi) Ülkemde can kaybı, ‘356…’
Vaka Sayısı, 18 binlerde…
Şair, Bülent Acun ne diyorlar;
“Belaları sürükledin peşinden
İnsanları tez ayırdın işinden
Dünyanın öbür ucundan ta Çin’den,
Buralara nasıl geldin Korona?”
İşlerinden olan insanlar, ‘milyonlar’
Limon misali sıkılmış idealler, dünyalar…
Nerede, “hayırda birbirleriyle yarışanlar!”
Nerede, “gönül erlerine karışanlar!”
Hey komşu! “Tencerede yemeğin var mı diyenler!”
Mazlum Dünya, ‘ne zaman uyanır?’
Hak yiyenler, ‘ne zaman utanır?’
Şairimiz Ahmet Vural’dan ‘İçli Bir Sesleniş’
“Gelin insanlık için, hak köprüyü kuralım,
Hepimiz kardeşliğe, kati ikrar kılalım,
Ayrılık gayrılığa bentler kuralım,
Nasıl hizaya geldik, küçücük bir virüsle!”
Saflarımız, ‘gönül köprülerinde gizemli…’
Kardeşlik, ‘ahde vefa’ fedakârlık ruhunda…
Muş Yazarlar ve Şairler Derneği Başkanı,
Mustafa Yıldızoğlu, ‘vicdanlara dokunur mısraları’
“Bu aralar Muşun hiç tadı yok;
Sokakları lanetlenmiş gibi,
Ne sakallı bir dede,
Nede fistanı çiçekli bir nine kaldı.
Ne cami avlusunda tesbih çeken bir ihtiyar
Nede bir ayakkabı boyacısı kaldı.
Ne abdest alan biri
Nede farz namazına koşan
Ne bir cami cemaati
Ne bir cuma heyecanı kaldı
Allahım kullarına bu neyin cezasıydı.
Ölenler yıkanmıyor, Selası verilmiyor,
Namazı kılınmıyor,
Kefene sarılmıyor,
Duayla mezara gömülmüyor,
Taziye si kurulmuyor,
Fatihası okunmuyor,
Yası bile tutulmuyor;
Allahım kuluna bu neyin cezasıydı..
Sen ne yücesin Allahım
Kendi selamını keserekte büyüklüğünü gösterdin.
Sarılmak yok, dokunmak yok.
Sevgiyle kucaklaşmak yok.
Akşam eve girerken anne baba eli öpmek yok.
Yetim bir evladın saçını okşamak yok.
Paylaşmak yok gel gör ki doyanda yok
Kendi evladımızdan kaçar olduk
Allahım kuluna bu neyin cezasıydı.
Kim bu insanların ayarıyla oynadı,
Kim beddua için sana el kaldırdı,
Kim bizi sana havale etti.
Biz nerde yoldan saptık hangi günaha bulaştık.
Sahi biz Müslümanlığı ne zaman terk ettik
Allahım ümmetine bu neyin cezasıydı.”
Bursa’dan, Süreyya Kaya; “Çağın Vebası” şiirinde;
“Bu imtihan olmasın Resulün Ümmetine
Her secdede niyazım kurulmuş hürmetine
ULU Allah şefaat her kulun himmetine
Şifası sensin YARAB, yalvardım YA HAYY diye”
Rabıtamız hak ile… Miracımız, namaz ile…
Kaban İlçemizden de ‘hasbi bir ses yükselir’
“Her yer salgın denen virüs saçıyor
Dünya âlem zorlu günden geçiyor
Bu bir derstir kim ne ekmiş biçiyor
Ben senin, sen benim için evde kal”
Mücadelemiz, ‘nefsimizle’ olacak!
Bir dörtlüğümüzde;
“Ben olmasın!
Al yanakta ben olmasın
Sen var iken, biz var iken
Her sözün başı ben olmasın!”
Artık, “biz…” olacağız!
Adıyaman’dan Mahmut Aldemir’i dinleyelim;
“Mahmudi secdede duaya durmuş
Sabır deryaları diplere vurmuş
Artçılar atakta nefesler durmuş
Dünyaya musallat Koron Belası”
Bu millet kendi tarihinde, “o kadar çok destan yazdı ki!”
“Göç Destanından Çanakkale’ye…”
“Malazgirt’ten Milli Mücadele’ye…”
Orhun Abidelerinde, “Bilge Kaan’ı dinlerim!”
“Kardeşim Kül Tigin ve Şadlarımla gece uyumadım, gündüz oturmadım.
Aç milleti doyurdum, çıplak milleti giydirdim.
Fakir milleti zengin kıldım.
Yüce Allah irade ettiği için milletimi dirilttim!”
Şimdi söylerim sizlere, “Korona nasıl bir belaysa!”
Bu milletin, ‘o belayı defedecek’ sabır silahı var.
Bu milletin, ‘güvenilir duruşu’ sağduyusu var.
Bu milletin, ‘gönüllere şifa veren’ şiir kokan duası,
Yunus sedalı, Mevlana yürekli şuarası var.
