Bizim felsefemizde neler var…
Anadolu insanını ayakta tutan neler?
Malazgirt’ten Çanakkale’ye uzanan yolda…
Milli Mücadeleden günümüze gelinceye kadar;
“Ya Sabır…” dedi. “Çileye Selam durdu…”
Her halükarda, “Nimete şükretti…”
O her zaman, “itidalı tavsiye etti…” asi/ veya isyankâr olmadı!
Kur’an’ın emrettiği ahlakla bezendi;
Hayatına ölçü olarak, “Vasat Yolu…” Yani, ‘orta yolu’ aldı
“İfrat ve Tefrik gibi…” aşırılıklardan sürekli kaçtı
“Yarabbi! Yer ehline ve Gök ehline bizi sevdir!” dedi
En büyük korkusu, “Göz körlüğüydü…”
“Basiretin bağlanması…” kadar zor bir şey olamazdı.
Onun ruh dünyasında, ‘tesadüfler’ kavramını bulamazsınız;
Ne derdi, “Ne güzel Tevafuk…”
Her zaman için, “hayreti kendisine gayret bildi!”
Küçük düşünmedi, basit sorulara da yönelmedi…
Hele, ‘dedikodu…’ ifsata açılan pencere de olabilirdi
“Ninnilerimiz, masallarımız, efsanelerimiz…”
“Türkülerimiz, manilerimiz, hoyratlarımız…”
Ecdat yadigârı, ‘atasözlerimiz…’
Harsımızı nesilden nesile taşıyan;
“Örflerimiz, adetlerimiz, geleneklerimiz, göreneklerimiz…”
Nezih bir iklimi üzerinde taşıyan, ‘irfan ocaklarımız…’
Her biri, kutlu bildiğimiz; “Anadolu Ailesi…”
“Anadolu!” bir mübarek ve muallâ kavramı içeriyor;
Onda bizler, ‘şefkati ve merhameti…’ okuyoruz
İnancımız, ‘Oku’ diyor?
Hasretini çektiğiniz, ‘sevgi ve muhabbet diliyle…’ okuyunuz
O dilde, ‘mayalanmak ve durulanmak…’
Sürekli olarak da, “dualar ve yakarışlarla…” yüce dileğe yönelmek
Büyük fikirler, ‘idealizmi…’ besler!
Büyük fikirler, insanı; ‘basit ve küçük hesaplardan…’ beri tutar
Büyük fikirler, insana; ‘hayatı sevdirir…’
Büyük fikirler, insanı; ‘ilim, hikmet ve marifet yolcusu…’ yapar
Bizim insanımız, “Sağduyu Abidesi…”
Yunus Diliyle konuştu, Mevlana yüreğiyle seslendi…
Anadolu insanını bin yıl ayakta tutan nedir?
“Fetih Dili…” veya “fütüvvet dilidir…”
O dil ne diyordu; “gönüller yapmaya geldim…”
Bir ağacı ayakta tutan nedir, ‘kökleridir’
Milletleri de ayakta tutan, ‘kökleridir’
O köklere, ‘edeple su verirsiniz…’
O su nedir bilir misiniz, “coğrafyayı inşa ve ihya etmektir!”
Anadolu insanı, geleceğe ‘hikmet dolu sözlerle…’ yönelir
“İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın…” sözündeki derinlik…
O derinlikte bile, bir duruluk veya safilik görürsünüz!
Hasretinde bile, ‘hamiyetli ve haysiyetli bir bakış’
O bakışta, ‘asırların feryadını…’ dinlersiniz!
O bakışta, ‘yüce ufuklar…’ dilersiniz!
Anadolu insanı, “ariftir…” efendim
Arife de, ‘tarif gerekmez…’ vesselam
